اخیرا مستندی با عنوان How to be a Tyrant از نتفلیکس می دیدم که در مورد تاکتیک های مورد استفاده توسط برخی از دیکتاتور های معاصر برای رسیدن به قدرت و نگهداشت آن بود. نکته جالب برای من این بود که ناخودآگاه، مصداق هایی سازمانی برای هر یک از این تاکتیک ها به نظرم میرسید و احساس کردم موضوعات مطرح شده در این مستند، در مقیاس کوچکتر هم قابل پیاده سازی و در طرف مقابل، با رویکردهای دیجیتال، قابل پیشگیری است.
تاکتیک های اصلی مستند بودن به گفته این سریال عبارتند از:
1- قدرت را به هر وسیله ای به دست بگیر.
2- رقبا را از صحنه خارج کن.
3- با کمک ارعاب، به حکومتت ادامه بده.
4- حقیقت را به کنترل خودت دربیاور.
5- جامعه مد نظر خودت را ایجاد کن.
6- قدرت را با هیچکسی سهیم نشو.
به نظر میرسد ضد حمله بسیاری از این موارد، ایجاد سازوکارهای شفافیت و ایده دهی در تمام سازمان است. در همین رابطه پلتفرم های «نوآوری باز سازمانی» می توانند مونولگ موجود را شکسته و کارکنان واحد های مختلف را در مقام طراح ایده قرار داد. با این رویکرد نه تنها چالش های ریز و درشت سازمانی به دست اعضای کسب و کار مورد نقد و بررسی قرار می گیرد، بلکه با دموکراتیزه کردن فرایند نظرخواهی و نظردهی در سطح سازمان، امکان تعامل مشتاقانه در بدنه سازمان ایجاد می شود.
تنها در صورتی که امکان و بستر زیرسوال بردن یا ارائه راهکارهای جدید وجود داشته باشد، سازمان از خطر استبداد یک واحد نسبت به سایرین رها خواهد شد. این امر با سازوکارهای ساده دیجیتالی قابل انجام خواهد بود و نتیجه آن، سازمانی خواهد بود که هر فرد، احساس تعلق به تمام سازمان را دارد.
